Theo Hiddema

Het primaat van de klok met zijn terreur van het uur en de minuten, ervaar ik regelmatig als een gruwel. Altijd is er die hete adem van mijn agenda in mijn nek. Maar ik ben een man van stemming en humeuren; soms ervaar ik tijd zonder dat hij voorbij gaat, een andere keer kan het niet snel genoeg voorbij gaan. Ik reis veel, maar als ik geen trein moet halen, laat ik de tijd rustig zijn gang gaan. Ik werk ook het liefste ’s nachts en in de weekenden, dan kan ik in alle rust nadenken.

Het leven is een stuk jachtiger geworden. Dat heeft niets te maken met het voortschrijden van de tijd. Het zijn de mensen die zich richten tot de tijd, die zijn veranderd. Dat zijn er veel meer geworden. Dat betekent dat een heleboel mensen afhankelijk zijn geworden van diezelfde tijd en dat beïnvloedt de onderlinge interactie van mens tot mens.

Door de tijd dreigt de ‘slijtageslag van de herhaling’. Iets wat zich vertaalt in routine en daarmee een aanslag is op de verrassingen en uitdagingen in het leven en in mijn werk. Ik ben mij gewaar geworden van de snelheid waarmee ik mijn werk kan doen. Ik ben stressbestendiger geworden en verover vrije tijd. Die tijd breng ik het liefste door op plekken ver van het jachtige leven. Maastricht bijvoorbeeld, is zo’n plek; een ode aan het burgerlijk bestaan, hier heeft de tijd een beetje stilgestaan.

Theo Hiddema
Advocaat en Procureur